‘ราชันย์กาฬปักษี’ จิ๊กซอว์ที่หายไปจาก ‘อีสาน’

DST.Special Report : 8 อำเภอ 53 ตำบล 615 หมู่บ้าน 18 เทศบาลตำบล และ 41 อบต. นี่คือ ปริมาณของจังหวัดน้องเล็กสุดอย่าง “บึงกาฬ” 

จุดเริ่มต้นจากหนองน้ำแห่งใหญ่ แรกใช้ชื่อ “บึงกาญจน์” ความหมายว่า “สีทอง” แต่ไม่สอดคล้องสภาพจริง ที่น้ำสี “ดำคล้ำ” ก่อนมาเห็นพ้องต้องกันที่ “บึงกาฬ” อันสื่อตรงตัว

ประชากรกว่า 4 แสนกว่า มีอาณาเขตติดลำน้ำโขง สถานที่ท่องเที่ยวโด่งดังเป็นพลุแตก ประชาชนแห่กันไปเพิ่มขึ้นทุกปี

แต่ยังติดอยู่ที่ เป็น 1 ใน 2 จังหวัดที่ยังขาด “ทีมรัก” ให้เชียร์ เหมือนกับ “แม่ฮ่องสอน” 

เรื่องการเดินทางไม่ใช่ปัญหา แต่ด้วยความยังใหม่ เป็นจังหวัดได้ไม่ถึง 10 ปี ยังมีอะไรไม่ลงตัวอีกเยอะ ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ และงบประมาณ

ย้อนกลับไปปี 2012 “คนบึงกาฬ” ใกล้เคียงที่สุดกับคำว่า มีสโมสรฟุตบอล หลังว่าผู้ว่าราชการจังหวัด นักการเมือง ต่างขันอาสา เข็นสู่ลีกอาชีพ 

มีการมอบหมาย “กกท.” ไปศึกษารายละเอียด วางกรอบการดำเนินการ

ทั้งการตั้งบอร์ดบริหาร เรื่องสนาม การคัดเลือกบุคคลเข้ามาเป็นนายกสมาคมกีฬา ตลอดจนเฟ้นหาตัวนักเตะ

ตลอดระยะเวลา 3 ปีแห่งการเตรียมตัวสู่ลีกอาชีพ พวกเขาตกผลึกในหลายเรื่อง โดยเฉพาะ “สัญลักษณ์ทีม” และ “โลโก้”

ที่โอเคเซย์เยสกันว่า จะใช้รูป “นกอินทรีบนพื้นสีม่วงสลับขาว” และใช้ฉายาที่โคตรเฟี้ยวฟ้าว “ราชันย์กาฬปักษี” 

ขณะที่ “รังเหย้า” เล็งเอาไว้ให้อยู่บริเวณศูนย์ราชการ เพื่อใกล้แหล่งชุมชน สะดวกต่อการเดินทางของชาวบ้าน และกองเชียร์ 

ซึ่งทุกอย่างดู “ลงตัว” และ “ลงล็อค” ไร้อุปสรรค สำหรับทีมของคน “บึงกาฬ” มีทีมบริหาร มีการจดจัดตั้งแบบนิติบุคคล 

บรรดา “แฟนคลับ” ขยับตั้งเพจ ตื่นตัว ติดตาม อัพเดตความคืบหน้า นั่งนับเวลาแหกปากเชียร์

แต่ทุกอย่างก็ “ดับวูบ” เมื่อเรื่อง “รังเหย้า” ไม่พร้อม เนื่องจากจังหวัดยังขาดสถานที่ราชการหลายแห่ง เพราะยังใหม่

ความต้องการของคนในจังหวัดสูงลิ่ว ถึงขั้นเรียกร้องให้ “เช่าสนาม” บ้านใกล้เรือนเคียง ไม่ว่าจะที่ “หนองคาย” หรือ “นครพนม” แต่ติดเรื่องความสะดวก

ขณะที่ผู้ใหญ่ในจังหวัด ดูจะออกลูก “โยน” กันไปมาเสียส่วนใหญ่

“นิพนธ์ คนขยัน” นายก อบจ.บึงกาฬ และนายกสมาคมกีฬา จ.บึงกาฬ ระบุว่า สมาคมฯจะให้การส่งเสริมและพัฒนากีฬาเยาวชนและกีฬาภายในของจังหวัดที่เป็นกีฬาสมัครเล่น จะไม่ไปก้าวก่ายกับกีฬาอาชีพ ที่ “ทรงศักดิ์ ทองศรี” ไปจดจัดตั้งเป็นนิติบุคคลไปแล้ว

จากนั้นทุกอย่าง “ดับวูบ” และทีม “บึงกาฬ เอฟซี” ก็ค่อยๆ ใกล้ๆ หายไปจาก “คน บก 77” จวบจนวันนี้ที่ไร้ข่าว ไร้คราว

แต่ดูเหมือน “แฟนคลับ” จะยังไม่หมดหวัง พวกเขายังคงสนับสนุนกีฬาภายในจังหวัด หรือระดับเยาวชน ผสมกับการอัพเดตความเคลื่อนไหวของเรื่องราวบอลไทย

โดยหวังว่า วันหนึ่ง “บึงกาฬ เอฟซี” มันจะหลุดออกมาจากจินตนาการ มาให้จับต้องได้

อย่างน้อยๆ วันนี้ ก็ยังมี “เจ้าบอล” จักรพันธุ์ พรใส เลือดเนื้อเชื้อไข “ราชันย์กาฬปักษี” ที่โลดแล่นอยู่บนลีกสูงสุดให้พวกเขาภูมิใจ

และรอใครสักคนที่รักฟุตบอลจริงๆ มาทำให้สิ่งที่พวกเขา “รอคอย”.

เรียบเรียงโดย : วนิลลา สกาย

ขอบคุณภาพ : เพจ Buengkan FC