ศรัทธาที่ถูก “ย่ำยี” (อีกครั้ง)

DST.Special Report : ต่างกรรมต่างวาระ แต่ความรู้สึกคง “ไม่ต่างกัน”

ย้ำว่า “ความรู้สึก” ไม่ใช่ “อารมณ์”

เพราะมันไม่ใช่อาการ “บันดาลโทสะ” ที่ผู้บริหารสโมสรตัดสินใจพราก “โลมาสีน้ำเงิน” ตัวนี้ ไปแหวกว่ายที่ “ปากน้ำ” แทน “หาดพัทยา”

แต่มันเป็นความรู้สึกต่อการสูญเสียสิ่งที่รักจนยากจะแยกแยะได้ว่า “เคียดแค้น” หรือ “เสียใจ”

ในฐานะแฟนบอล พวกเขาไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไร นอกจาก “ดีใจ” และ “เสียใจ” ในแต่ละเวลา สถานการณ์ที่ทีม “ประสบ”

มันเป็น “รักบริสุทธิ์” ที่ “สุข” แบบไม่มีเงื่อนไขในเวลาทีม “ประสบความสำเร็จ” และ “Sad” สุดขีดในเวลาที่ทีม “ล้มเหลว”

พวกเขาตอบสนอง “ทีมรัก” ด้วยต้นทุนในตัวคือ “ศรัทธา” และ “แรงเชียร์”

คำด่า, ค่อนแคะ, วิจารณ์ เรื่อยไปถึงดูถูกทีมในบางจังหวะ ล้วนมาจาก “ความคาดหวัง” หาได้เกลียดชังจาก “จิตใต้สำนึก”

แม้แต่ในวันที่ทีมเจอ “วิกฤติ” ผลงาน สนามอาจบางตา แต่หน้าจออาจแน่นพรืดไปด้วยจำนวนยอดวิวของ “สาวก”

มึงดีกูก็ชม มึงห่วยกูก็ด่า ปากกล้าเลิกเชียร์ แต่สุดท้ายคือ “อารมณ์” พุ่งขึ้น ดิ่งลงเพียง “ชั่วขณะ”

วันนี้ถ้า “พัทยา” ต้องยุบ เพราะไปต่อไม่ไหว “ความอาลัย” ใน “ของรัก” จะแสดงออกมาอีกแบบ

แต่เมื่อ “การจากลา” มาในสภาวะคล้าย “ถูกทิ้ง” สิ่งที่ปรากฏจึงคนละเรื่อง

ไร้คำอวยพร ไม่มีกลอนอาลัย มีแต่แช่งชักหักกระดูก

ทว่า ภายใต้ “วาจาหยาบกร้าน” มันล้วนซ่อน “ความเจ็บปวด” แบบร้าวลึก

ผู้บริหารอาจมีเหตุผล เมื่อเป็นคนลงเงิน แต่ก็ต้องไม่ลืมในวันที่เดินไป “ขอความรัก” จาก “คนแปลกหน้า” เหล่านี้

คุณใช้ “ฟุตบอล” ทำความรู้จัก ก่อนพัฒนาเป็น “ความผูกพัน” กระทั่งแตะเลเวลสูงสุดคือ “ศรัทธา” แต่มาวันนี้เมื่อวิธี “จากลา” เป็นความหมายเดียวกับ “เท” ไม่มีอะไรแปลกใจ ถ้าจะได้ยินเสียงไล่หลัง ขอให้ “ชิบหาย” ในภายภาคหน้า

โปรดจงเข้าใจ และอย่าเจ็บแค้น แต่ให้เอาตัวเองไป “ยืน” ในจุดที่แฟนโลมากำลังเผชิญแค่สัก 2 นาที

สิ่งแรก “พัทยา ยูไนเต็ด” ไม่ใช่หน่วยงาน หรือองค์กร แต่เป็น “ท้องถิ่น” ที่มีได้ที่เดียวในประเทศไทย ส่วนหนึ่งที่เขาให้ “ใจ” ไม่ใช่ผลงาน แต่มันคือ “ทีมของคนพัทยา”

การเปลี่ยนไปเป็น “สมุทรปราการ” แล้วโยกถิ่นฐานไปทั้งหมด มันคือ การพราก “ทีมของคนพัทยา” ไปด้วย!!!!

อย่าลืม พวกเขามอบ “รักไร้ข้อแม้” เพราะสิ่งนี้ ไม่ใช่ “ผู้บริหาร” พวกเขาไม่ได้ยึดติดชื่อ ถ้าวันนี้ยังอยู่ “หนองปรือ” จะเชอรี่ กิ๊ปซี่ น้องไวน์ ก็ไม่มีปัญหา ตรงกันข้ามต่อให้คงชื่อ “พัทยา ยูไนเต็ด” แต่ไปเตะกันที่ “สมุทรปราการ” มันก็คนละความรู้สึก

เพราะเขารักในความเป็นทีมของ “คนพัทยา”

มันคงปวดแสบไม่เบา เมื่อฤดูกาลหน้าพวกเขาไม่มีทีมเชียร์ ทั้งที่ “ทีมรัก” ยังอยู่

หวนนึกไปถึงวันวาน คราว แฟนอยุธยา ระทมกับการพลัดพราก “การไฟฟ้า PEA” ไปสู่อ้อมกอด “บุรีรัมย์”

แม้ “บุรีรัมย์” อาจทำสำเร็จในการยกระดับทีม ในขณะที่ “พัทยา ยูไนเต็ด” ภายใต้ชื่อ – สกุลฟุตบอล “สมุทรปราการ ซิตี้” นั้นยังไม่รู้

ผู้บริหารอาจมีผลกำไร – ขาดทุน เป็นเรื่องที่ต้องคิดมากกว่า “แฟนบอล” แต่ขอได้มั้ย การลงทุนในธุรกิจที่ต้องใช้ “ศรัทธา” ของคนเป็นตัวขับเคลื่อน ก็ควรนึกถึงเรื่อง “มนุษยธรรม” กันบ้าง

การซื้อ – ขาย ถ่ายโอนทีมฟุตบอล ที่ทำกันเป็น “เกมเศรษฐี” ตลอดหลายปีมา ควรมีมาตรการให้มันยากขึ้น

เรื่องความเสียใจของแฟนบอลที่ “ถูกทิ้งไว้กลางทาง” ก็เรื่องหนึ่ง แต่ถ้ายังทำกันง่ายเหมือน “เล่นขายของ” แบบนี้ ฟุตบอลไทยก็จะโตในแบบไทยๆ “ขอไปที”.

---

เรียบเรียงโดย : วนิลลา สกาย
ขอบคุณภาพ : เพจ Pattaya United